بیگانه

رمانی نوشته آلبر کامو نویسنده فرانسوی در سال ۱۹۴۲ است. مضمون و چشم‌انداز آن اغلب به عنوان نمونه ای از فلسفه پوچ انگار و اگزیستانسیالیسم ذکر می‌شود. گرچه خود کامو مورد دوم را رد می‌کند. این اثر برنده جایزه نوبل ادبیات ۱۹۵۷ شد.

برای کامو همه‌ی ارزش ها، ارزش های اصیل و متعالی دوران گذشته، پوچ و بیهوده شدند، نه عشقی به جا ماند، نه مروتی و نه انسانیتی؛ و او همه این ها را در کتاب کوچکی ریخت و به دنیا عرضه کرد. روشنگری ها آن چنان درد آور بود که همه را نگران و حیرت زده کرد. «بیگانه»ای انگار از دنیایی دیگر به دنیای آدم ها آمده که همه چیز برایش پوچ و بی ارزش بود. قهرمان داستان نه عشق سرش می شود، نه عاطفه‌ی مادر فرزندی، نه اعتقادهای مذهبی، نه انسانیت و نه هیچ چیز دیگر. مهره‌ی سرگردانی است که از ماشینی غول‌آسا جدا شده و دارد در دنیایی که با موازین و آدم هایش بیگانه است، تلو تلو می خورد. نمی داند چرا زندگی می کند، چرا سرکار می رود، چه هدفی دارد و به دنبال چه می گردد. در واقع دنبال هیچ چیزی نمی گردد: رباتی است که نادانسته و بی‌اراده کارهایی را انجام می‌دهد، آن هم به این خاطر که یا نیازهای جسمانی‌اش چنین اقتضا می‌کنند یا خوایسته‌های جامعه.