وقتی نازلی آمد

زندگی سخت بود و زن بودن در این گوشه کوچک دنیا سخت ترش هم می کرد. مدام باید مراقب می بودی که کسی را ناراحت نکنی، باعث مرافعه نشوی، پشت سرت حرف نزنند، آبروی خانواده را نبری، خلاصه همه را راضی نگه داری ... مثل بندبازی که در ارتفاع با یک چوب بلند مجبور است تعادلش را حفظ کند و همه آن پایین منتظرند تا پایش بلغزد و آنها پیروزمندانه لگدش کنند ... حالا ما بندبازانی با کفش پاشنه ده سانتی بودیم، همانقدر نامطمئن و ترسیده و ناگزیر.