شب نشینی بعد از مراسم تدفین

لای پلک های کرختمان که باز می شود، گرگ خاکستری را می بینیم که هنوز همان جا کنار اجاق دراز کشیده و با پالتوی خز سنگینی که به تن دارد به نظر نمی رسد سرما توانسته باشد گزندی به جانش برساند. زیر نور روز که فضای پناهگاه را از درزهای دیوار سنگی اش، با روشنایی مات خود اشغال کرده است، خودش را پهلو به پهلو می کند و از لای پلک های گرگی اش ما را می پاید؛ ما را که مثل بچه گربه هایی مظلوم سر به سینه و شانه هم به خواب رفته ایم و خودمان را توی پتوها و کاپشن هایمان مچاله کرده ایم. اجاقی که شب قبل با ته مانده هیزم کوهنوردان علم کرده بودیم، ساعتی است سرد و خاموش شده و گوش جهان را صدای سکوت کر کرده است. ساکت مثل سنگ های روی هم چیده شده که منصور می گفت علامت راه عشایرند. منجمد مثل هوایی که از درونمان به بیرون می وزد و زمستان را به فصلی برای «تا ابد» تبدیل می کند. ما علامت های کدام راهیم در کدام زمستان به سر نیامده که این طور خاموش و منجمد روی هم چیده شده ایم؟