من رازی دارم

چه خوبه که آدم بدونه از زندگیش چی می­خواد...سامان گوشیش رو گرفته بود توی دستش و داشت پیام می­داد که می­شد حدس زد مخاطبش کیه..در نهایت هم ازم عذرخواهی کرد و رفت چند قدم اون­طرف­تر و بهش زنگ زد. تکیه دادم به صندلی و خیره شدم به موج­های سیاه و عصبانی دریا...که عقب می­رفتن و با قدرت بیش­تری برمی­گشتن... یاد حرف روان­شناسی افتادم که بعد طلاقم می­رفتم پیشش.. که آدما باید مثل دریا باشن...گاهی برن عقب...گاهی پا پس بکشن...اما کم نیارن و با انرژی مضاعفی برگردن...یه جایی خوندم کم آوردن با کوتاه اومدن فرق داره!