شب های بی ستاره

زندگی زیباست و عشق جلوه ی تمام زیبایی ها، اما در این دنیا هیچ چیز ماندگار نیست. همه روزی به دنیا آمدیم و ناگهان خواهیم رفت. کاش روزی که برمیگردیم، هیچ وسوسه ای روحمان را ناآرام و پریشان نسازد و از ما قصه ای به یادگار بماند که  حکایتش برازنده ی انسان باشد.

در این جاده ی پر پیچ و خم، مسافری را دیدم خسته و تشنه لب، باری به دوش می کشید که قامتش را خم کرده بود؛ تا به من نگاه کرد، روی زمین رها شد. به سویش دویدم، رفته بود. از لابه لای کوله بارش بغچه ای را یافتم که قصه ای لای آن پیچیده شده بود. بازش که کردم، شب های بی ستاره را دیدم. با شب های بی ستاره قصه شورانگیز مسافر خسته را بخاطر بسپارید.

«کسی می تواند، در پای عشق بمیرد که پیش از ان زندگی در پیش چشم های او مرده باشد.»