و هیچ چیز همیشگی نیست

بعضی آدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، با گذشت زمان، آزادتر از قبل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند: به جای خم شدن، قامتشان را راست نگه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دارند. ازشان انرژی حیرت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آوری ساطع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. برای آدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی که سر راهشان قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند منبع نور می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. دوست دارم بدانم این افراد با تاریکی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های گذشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان چه کرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. با پشیمانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایشان، با جراحت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایشان. چگونه از پسشان برآمده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند.
چراکه ما هیچ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌چیز را فراموش نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم. حتی اگر خودمان را مجبور به فراموشی کرده باشیم: گذشته در ما زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. چیزی در عمق وجودمان جا خوش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، طوری که گمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم به خواب رفته، اما بیدار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.