دزموند با نوشتن چگونه در این جهان مزخرف، انسان بمانیم توانسته با تمرینات متحول‌کنندۀ مراقبه به رنج همگانی بشریت دست پیدا کند و راهکارها و راهنمایی‌هایی برای دوام آوردن در جهانی دردناک در آن زندگی می کنیم به ما نشان دهد تا حس کنیم به زندگی متصل هستیم، بیش از قبل، از آن لذت می بریم و در لحظه حضور داریم.
در این بخش از وبلاگ فروشگاه اینترنتی بوف ، برش هایی از کتاب «چگونه در این جهان مزخرف، انسان بمانیم» اثر تیم دزموند، را می خوانید.
- رنج های زیادی در جهان ما وجود دارند و بهترین راهی که برای گذراندن زندگی ام می شناسم این است که در این جهان ردپای مثبتی از خودم به جا گذاشته باشم.
- مغز انسان این توانایی را دارد که اجازه دهد بدون از دست دادن لذت زندگی، با درد و رنج جهان نیز به طور همزمان همدردی کنیم. ما باید بپذیریم که رنج، بخش جدایی ناپذیر زندگی است، بی آنکه اجازه دهیم ما را انسان هایی بی عاطفه بار بیاورد.
- میتوانستم رنج بزرگ خودم را ببینم؛ چون واقعا دلم نمیخواست او را از دست بدهم، چون او برایم ارزشمند است، اما دقیقا در همان لحظه، آنی وجود دارد، زنده است و اینجا کنارم نشسته است. من غصه چه چیزی را میخورم؟ به قدری در رنج و دردم غرق شده بودم که نمی دانستم این لحظه واقعی با هم بودن را جشن بگیرم.
- وقتی به رنج خومان یا رنجی که در جهان وجود دارد نگاه میکنیم خیلی راحت عصبی میشویم، قضاوت میکنیم، یا احساس درماندگی میکنیم، اما می توانیم این توانایی را در خودمان رشد دهیم که با واقعیت های درد آور مواجه شویم و با آنها احساس همدردی و شکیبایی کنیم. شما هم اکنون نیز تمام ابزار مورد نیاز برای این کار را در اختیار دارید. تنها چیزی که نیاز است کمی تمرین و ممارست است.
- اگر شما نوزادی را که گریه می کند بغل کنید و به او بگویید :«نمی توانم این قضیه را تحمل کنم. لطفا دهانت را ببند.» قطعا آرام نمی شود. باید کودک را با پذیرشی محض در آغوش بگیرید.
- وقتی شاپرک به سمت یک شمع پرواز می کند با خودمان فکر نمی کنیم که :«قطعا این شاپرک از خودش متنفر است.» بلکه فکر می کنیم: «شاید این شاپرک از نور استفاده می کند تا راهش را پیدا کند و نورهای مصنوعی باعث شده اند گیج شود.» ما معتقد هستیم انگیزه ای برای نجات زندگی وجود دارد که غالبا ممکن است به بیراهه برود.
- مدل های دنیای پیرامونمان قطعا نشات گرفته از الگوهایی در مغزمان هستند که از تجربیات گذشته مان به دست آورده ایم. به تعبیری دیگر هر تجربه جدید، از طریق تجربه ای در گذشته تفسیر می شود.
- اگر معتقد باشم دلیل رفتار یک نفر این است که سعی می کند مرا آزار دهد، قطعا نمیتوانم انسانیت او را ببینم، اما اگر بتوانم رنج درونش را ببینم و به این درک برسم که او هم میخواهد شاد باشد و خوشبخت باشد، اما نمی داند چگونه این کار را انجام دهد، شاید بتوانم با او ارتباط برقرار کنم.
- هرچیزی که تو درباره خودت دوست نداری «خود تو» نیست، پس نگرانش نباش. هر چیزی که درباره خودت دوست داری هم «خود تو» نیست، پس به آن افتخار نکن. همه این ها عناصر غیر خود هستند. آنها از نسل های قبل به تو منتقل شده اند. همه آنها از چیزهایی به وجود آمده اند که تو نیستی...
- ما باید خودمان را بخشی از رودخانه زندگی بدانیم که از قبل وجود داشته و تا زمان مشخصی هم وجود خواهد داشت.
- تمام انسان ها کارگرانی هستند که در کارخانه ای کار میکنند. این کارخانه زیبایی را در جهان تولید می کند. همه ما در این کارخانه روی تسمه زندگی استاده ایم و چیزهایی را دریافت می کنیم که از نسل های گذشته به ما منتقل می شوند. هرکدام از ما در این کارخانه به عنوان یک کارگر دو وظیفه بر عهده دارد: قدردان تمام بخش های زیبای زندگی که به او منتقل می شوند، باشد و رنج هایی را که از نسل های قبل به او میرسند متحول کند.
- در واقع خود انسان نیست که غیر منطقی عمل می کند؛ بلکه پروسه های متفاوت مغزی درون اوست که باعث می شود در مورد یک موقعیت پیچیده چندین تصمیم ضد و نقیض بگیرد. هر پروسه نسبت به دیدگاههای محدود خودش یک نتیجه منطقی ارائه می کند.
- عقیده من الگویی از جهان است بر طبق تجربیاتم، اما خود جهان نیست.
- انسان ها شادتر خواهند بود، نه زمانی که درمان سرطان را پیدا کنند یا به کره مریخ بروند... بلکه وقتی راه هایی بیابند تا دور هم زندگی کنند. (کرت وانه گت)
«چگونه در این جهان مزخرف، انسان بمانیم»
اثر تیم دزموند
