نگار گری ایرانی که به نادرست مینیاتور هم خوانده می شود، از جمله هنرهایی است که قابلیت به تصویر درآوردن تمامی طبیعت را در قالبی کوچک دارد. این هنر ظریف و ریز نقش می‌تواند وابسته به یک کار هنری بزرگتر مانند کتاب، وسایل کاربردی و تزئینی، و با چندین شیوه مانند گل و مرغ، تذهیب، تشعیر انجام شود و یا اینکه همچون کاری جداگانه مانند یک پرده، بوم، مرقع و یا نقاشی دیواری انجام گیرد.
مینیاتور ایرانی در واقع نقاشی ایران پیش از ظهور اسلام است که با عرفان و تفکرات اسلامی ادغام گردید وراهی شد برای ظهور جلوه‌های الهی. با گذشت زمان مینیاتور ایران دستخوش تغییرات زیادی شد و مکاتب گوناگونی با خصوصیات خاص خود شکل گرفت.
«رضا عباسی» از هنرمندان بزرگ نقاشی مینیاتوردر دوره صفویه، «سلطان محمد» و «میرزا علی» از نگارگر های تراز اول قدیم ایران هستند. اساتید «محمود فرشچیان» و «محمدباقر آقامیری» هم از بزرگان عرصه نگارگری جدید محسوب می شوند.
برخی آثار فاخر نقاشان مینیاتور، با هنر چوب و معرق تلفیق شده و زیبایی و ماندگاری متفاوتی به آن ها بخشیده است.
