اُوِه مردی است پنجاه و چند ساله که بیش از اندازه به نظم و قانون اهمیت می دهد.
او را بخاطر کهولت سن و درست بعد از مرگ همسرش، از کار برکنار کرده اند. اُوِه که به گفته خودش، قبل از آشنایی با همسرش زندگی نمی کرد، حالا که همسرش از دنیا رفته است، او دیگر زندگی نمی کند.
تمام صورت حسابهایش را پرداخت کرده و همه امور مرتب است. او آماده خودکشی است. اما حالا که تصمیم به خودکشی گرفته است و حالا که تصمیم گرفته است از سقف خودش را حلق آویز کند، روی تعیین محل اتصال طناب به سقف بسیار با دقت عمل می کند. طناب باید درست وسط سقف باشد. همه چیز دارد خوب پیش می رود که همسایه جدیدی به محله اوه می آید. یک زن ایرانی به نام پروانه که باردار است، به همراه بچه هایش و شوهر دست و پاچلفتی اش.
پروانه ناخواسته هر بار که اوه تصمیم به خودکشی می گیرد، برنامه های او را به هم می ریزد.
ماجراهای اوه و پروانه خواندنی است. وقتی با این اوه عبوس که در ابتدای داستان شما را کلافه می کند، آرام آرام آشنا می شوید و روح لطیف او که در زیر پوشش این سختگیری هایش پنهان است، برای شما نمایان می شود و او را آن طوری که هست می شناسید، شیفته او می شوید، به طوری که پس از اتمام داستان دلتان برای اوه تنگ می شود.
برش هایی از متن کتاب:
- مردم همیشه می گفتند که اوه و همسرش مثل روز و شب هستند. طبیعتا برای اوه مسلم بود که او حکم شب را داشت، هرچند برایش مساله ای نبود. ولی هر بار که یک نفر این حرف را می زد، همسرش سر ذوق می آمد، چون در حالی که با صدای بلند می خندید، می توانست بگوید که تنها دلیل اینکه مردم اوه را شب صدا می زنند این است که آنقدر خسیس است که کلید خورشید را نمی زند.
- وقتی آدم یک نفر را از دست می دهد، دلش برای خیلی از نکته های کوچک تنگ‌می شود؛ برای خنده هایش، اینکه چگونه در خواب خودش را از یک دنده به دنده دیگر می انداخت، یا اینکه آدم دیوار را بخاطر او رنگ می زد.
نظر بعضی منتقدان آلمانی در مورد این کتاب:
- هر کس عاشق این اثر نشود، بهتر است اصلا کتاب نخواند. (روزنامه هامبورگر مورگن پست)
- اثری تراژیک که اشک آدم را در می آورد و همزمان آدم را از خنده روده بر می کند. آدم دوست دارد بلافاصله اوه را به فرزند خواندگی قبول کند. (نشریه بریگیته)
- این اثر با داشتن یک قهرمان دوست داشتنی و داستانی طنز آلود و همزمان زیر پوستی به شدت متقاعد کننده است. (فرانکفورتر آلگماینه تسایتونگ)
